Wycieczka nr 19: TURKUSOWE JEZIORKA

10.07.2018

Skład: Makumba, Locht, Obar, Raku i Ja

Trasa: Barcza - Bukowa Góra - Łączna, ok. 23 km

  W największym z kamieniołomów, zwanym Nowym, zapowiadał się dzień pracy podobny do innych. Wagoniki kolejki wywoziły wydobyty urobek do fabryk, które zajmowały się kruszeniem piaskowca na kostkę brukową. Górnicy, jak to zwykle, od paru godzin uwijali się w pocie czoła, gdy niespodziewanie dla wszystkich nastąpiło przebicie warstwy skalnej. Dno kopalni w zatrważającym tempie zaczęła wypełniać woda. Spanikowani górnicy rzucili się do ucieczki. Po paru minutach było po wszystkim. Poziom wody wyrównał się z poziomem powierzchni, a kipiel wzburzonej wody pochłonęła tych, którzy nie zdążyli się uratować, topiąc ich żywcem. 

Wśród nieszczęśników znalazł się niejaki "Baryła". Największe z jeziorek nazwano na jego cześć, aby uczcić pamięć o ofiarach, które zeszły na wieczną szychtę. 

Od tragicznych wydarzeń upłynęły lata. Dziś próżno wypatrzeć pośród chaszczy szyn dawnej kolejki. Ucichły głosy górników, a w miejscu niegdysiejszych kamieniołomów utworzyły się jeziorka. 

   Te budziły na myśl olbrzymie soczewki okularów wsunięte na czubek rozdzielającego je wzniesienia. I tylko niekiedy las przeglądał się w ich spokojnej tafli i milczał jak gdyby chciał uczcić pamięć strasznych wydarzeń minionych dekad. 

Słońce odgrywało teatr cieni. W zależności od ilości światła, które docierało do wody, jej barwa ulegała przemianie. Z brudno brązowej i mętnej przechodziła to w turkusową, to w oliwkową. Wędrując skrajem skarpy podpatrywaliśmy wyścigi nartników, które biegały po powierzchni wody bawiąc się w Boga. W oczy rzucały się dziwacznie wykręcone sosny z odsłoniętym systemem korzeniowym. Zdawały sobie nic nie robić z prawa grawitacji. Ledwo zakotwiczone w podłoże, zwisały daleko za krawędź wyrobiska, przypominając miotły czarownic. 

Wraz z początkiem XXI w. przeprowadzono szeregu wypraw nurków w celu zbadania dna zalanych kamieniołomów. Efekty ich pracy dały zaskakujący obraz paniki, jaki przetrwał do naszych czasów. Wśród znalezisk były liczne kilofy, dłuta, czy też wózki pozostawione w popłochu przez śmiertelnie przerażonych górników.

Tutaj znany fragment wędrówki dobiegał końca. Wraz z nim kończyła się strefa znanego i bezpiecznego świata. To, z czym miało przyjść nam zmierzyć się za kilometr, dwa, bądź jeszcze dalej - zostawiliśmy przypadkowi.   

Ścieżki lawirowały, większe przejmowały te rzadziej uczęszczane. Coraz częstszym widokiem stawały się zwarte zarośla. Odnosiliśmy wrażenie, że zataczamy pętlę, do miejsca skąd wyruszyliśmy. Ale ostatecznie wyszliśmy na dobrą sprawę nie wiedząc gdzie...

Niby ten sam las, te same drzewa, ale jakoś zupełnie inaczej. Wszystko tu pomarszczone od kory, po grzyby. Marszczą się nawet skały z labiryntem rozoranych szczelin. Drzewa uginają się pod naporem sędziwego wieku. Inne dawno już przegrały tę walkę i leżą poległe próchniejąc. Pachnie starością. 

Skalna harfa

Szmaciak gałęzisty

Las w końcu się skończył. Wydostaliśmy się na szosę, gdzie spojrzenia wszystkich ściągnęła chytra przynęta. Rosła sobie poczciwie na poboczu i tylko czekała aż dotrą pod nią ofiary zwabione głodem. W przydrożnych jabłonkach zatraciliśmy się bez reszty. Ogołociliśmy je ze wszystkich dojrzałych owoców na kształt stada szpaków plądrującego sad. Po to tylko, by wraz z ostatnim gryzem, pozostał na czubku języka ten soczysty, acz niezwykle ulotny smak wakacyjnych wędrówek.

"Jabłkobranie"