Wycieczka nr 42: W SERCU PUSZCZY JODŁOWEJ

8.07.2019

Skład: Brajan, Makumba, Raku i Ja

Trasa: Bodzentyn - Góra Miejska - OOŚ "Czarny Las" - OOŚ ''Łysica" - Łysica - Kakonin - Bieliny - Kamień-Ławki - Skorzeszyce, ok. 29 km

Czasem wycieczkę opłaca się zaplanować dzień przed jej zorganizowaniem. Świeże pomysły często bywają najlepsze. W tym wypadku spontaniczność okazała się być największym atutem całej wyprawy.

Busem pojechaliśmy w kierunku dawno nie odwiedzanego Bodzentyna. Na miejscu nie mogło zabraknąć oczywiście zobaczenia Zagrody Czernikiewiczów oraz ruin zamku biskupów krakowskich, które zostały ostatnio zabezpieczone drewnianymi podporami i rusztowaniem.

Widok ogólny na ruiny

Na murach budowli można było zobaczyć tabliczkę z informacją o złym stanie obiektu.
Pojawiła się również wzmianka, że zwiedzanie obiektu jest możliwe tylko na własną odpowiedzialność. Nie pisało jednak nic o zakazie wstępu, więc postanowiliśmy zobaczyć zamkowe mury od wewnątrz.

A tutaj ich wnętrze

Podczas zwiedzania, okazało się, że nie jesteśmy sami, a ruiny mają swoich stałych mieszkańców. Były nimi pustułki, które co chwila krążyły nad naszymi głowami.

Makumba szukający skrzydlatych towarzyszy

Samica Pustułki

Następnie przyszedł czas na krótki pobyt na pobliskim placu zabaw, który posiadał nie tylko atrakcje skierowane dla najmłodszych. Szczególnie spodobał nam się zjazd na czymś, co bardzo przypominało tyrolkę.

Foto: Raku

Na "pajęczynie"

Foto: Raku

Spędziliśmy tutaj zdecydowanie więcej czasu niż planowaliśmy wcześniej. Po dłuższej chwili zabawy, ostatecznie wkroczyliśmy na szlak niebieski, który wprowadził nas po dosyć stromym stoku Góry Miejskiej do tytułowej Puszczy Jodłowej.

Po drodze towarzyszyły nam piękne widoki na okolice.

Foto: Raku

Przerwa na podziwianie widoków

Nie bylibyśmy jednak sobą, gdybyśmy i w Świętokrzyskim Parku Narodowym, nie poszukali jakiś skałek, a tym bardziej jaskiń. Większości turystów teren ten kojarzy się głównie z gołoborzami.
I słusznie, ale można tu znaleźć znacznie okazalsze formy skalne. Mimo, że miałem ich dosyć dokładne współrzędne, mój GPS zawiódł i zmuszeni byliśmy przeprowadzić poszukiwania na sporym obszarze. Dopóki poruszaliśmy się po szlaku niebieskim, nie było żadnego problemu, lecz gdy zeszliśmy kilkaset metrów od ścieżki, którą prowadził, rozpoczął się prawdziwy test na orientację.

Foto: Raku

Foto: Raku

Nie było łatwo. Byłem tak pochłonięty szukaniem skałek, że nim się spostrzegłem reszta osób zniknęła mi z oczu. Po wykonaniu telefonu do Rakowa i upływie około 20 minut, udało nam zlokalizować się nawzajem. Teraz pozostało tylko odnaleźć skałki. Zadanie to okazało się być zdecydowanie trudniejsze, niż zakładałem, ale w końcu się udało. Skałki bardzo przypominały nam te na Bukowej Górze, lecz w znacznie mniejszej skali.

Piaskowce okazały się bardzo śliskie i trzeba było uważać, by nie zjechać po nich na dno zbocza, na którym się znajdowały

Podgórski Schron

Kryły jednak w sobie coś ciekawszego - jaskinie! I to nie byle jakie. Prawdopodobnie jedyne w Parku i położone najwyżej w województwie. Mimo swoich niewielkich rozmiarów, bardzo pozytywnie nas zaskoczyły. Na zbadanie ich wnętrza zdecydowałem się tylko Ja.

Podobno dziurę w skałach, do której jest w stanie zmieścić się człowiek można nazwać jaskinią :)
Ja w otworze wejściowym.
Foto: Raku

Wnętrze Miejskiego Schronu

Jak na tak małe obiekty, były bardzo sympatyczne.

Foto: Raku

Żuk gnojowy

Ciekawe formy na stropie i ścianach jaskini

Widok z dołu szczeliny

Podczas gdy zagłębiałem się w podziemne korytarze, reszta ekipy wspinała się po skałkach i pokonywała skalne przejścia prowadzące do kolejnej grupy skałek.

Szczelina Bodzentyńska - najdłuższa ze wszystkich 3 jaskiń (5 metrów długości)

To miejsce okazało się za niskie, nawet dla mnie

Foto: Raku

Miejsce to nie tylko nas zauroczyło, ale okazało się być idealne na zrobienie dłuższej przerwy. Później powróciliśmy ponownie na szlak i zgodnie z nim, wkroczyliśmy na obszar ochrony ścisłej "Czarny Las".

Starych, spróchniałych i powalonych drzew w okolicy nie brakowało

Potężny dąb

Lakownica spłaszczona

Już bliżej natury się nie dało :) 

Kulisy powstania zdjęcia

Foto: Raku

Przyjemna wędrówka po drewnianych pomostach szybko jednak się skończyła i kilka kilometrów dalej, opuściliśmy szlak.

Foto: Raku

Niewielki przydrożny potok, który swoją barwę zawdzięcza m.in związkom żelaza zawartym w glebie

Foto: Rak

Dzięki temu mogliśmy zagłębić się choć na chwilę w głąb Puszczy Jodłowej.

Foto: Raku

Lakownica brązowoczarna

Czyreń jodłowy ( huba Hartiga)

Foto: Raku

Z dala od turystów, za to blisko natury. Pokonując kolejne metry przewyższenia i jednocześnie zbliżając się do szczytu Łysicy, mijaliśmy skryte w głębi lasu i w znacznym stopniu zarośnięte gołoborza.

W przy szczytowych partiach wreszcie mogliśmy poczuć się jak w górach

Kiedy wędrówka dziką częścią obszaru ścisłego się skończyła, wkroczyliśmy na szlak czerwony i wspólnie z innymi turystami, kontynuowaliśmy zdobywanie góry.

Na szlaku

Foto: Brajan

Moim zdaniem najpiękniejsza część gołoborza na Łysicy

Pod  drewnianym krzyżem zza drzew wyłoniła się panorama okolicy i słynne gołoborze.

Drugi szczyt z krzyżem - 613,4 m.n.p.m

Panorama roztaczająca się spod krzyża

Widok na okolicę spoza szlaku

Potem szlak przez leśne zakątki i Przełęcz Świętego Mikołaja, zaprowadził nas do Kakonina i znajdującej się w nim zabytkowej XIX- wiecznej chałupy.

Tak zakończyła się "puszczańska" część wycieczki i dalej powędrowaliśmy asfaltem.

W pobliskim Podlesiu mogliśmy zobaczyć jedną z ciekawszych panoram, na której widoczna była nawet Karczówka!

Pył niesiony przez wiatr z kopalni na Józefce

Podkieleckie górki

Droga na początku zaprowadziła nas do Bielin, a następnie do Górek Napękowskich, ciągle obfitując w bogate widoki.

Około kilometra przed Skorzeszycami skręciliśmy w polną dróżkę, która szybko wprowadziła nas w głąb lasu. Kręta ścieżka, ciągnąca się wzdłuż rzeki doprowadziła na szczęście do samych skałek. A te początkowo niepozorne, szybko stały się obiektem godnym uwagi i możliwością potrenowania wspinaczki. Największa ze skał osiągała wysokość prawie 7 metrów, więc nadawała się do tego idealnie.

 Największe wychodnie skał karbońskich w województwie