Wycieczka nr 78: NA PŁASKOWYŻU SUCHEDNIOWSKIM

3.10. 2020

Skład: Raku i Ja

Trasa: Suchedniów PKP - Kłm. Kopulak - Dobra Dróża - Żarnowa Góra - Cygańska Kapa - Biały Kamień - Węglów - Wąwóz Racław - Wąchock PKP, ok. 23 km

Zawsze jest najtrudniej zacząć. Kliknąć w komputerową klawiaturę i napisać pierwszy wyraz. Potem idzie jakoś łatwiej. W mgnieniu oka powstaje zdanie za zdaniem. Ogarnia chwilowy przypływ weny i chęć jak najszybszego przeniesienia na ekran tego, co niespodziewanie pojawiło się w naszej głowie. Tej ulotnej niczym mgła spowijająca górskie szczyty, myśli. Aż w końcu dochodzimy do etapu twórczego, który nazywam przepaścią. By ją pokonać nie wystarczy przeskoczyć o kilka linijek tekstu dalej. W żadnym wypadku. Powstaje wówczas luka, do której i tak trzeba będzie kiedyś wrócić, by ją wypełnić. Bo po co się cofać, skoro można iść przed siebie? Lepiej jest od razu zbudować most, by dostać się na drugi brzeg czeluści. Za materiał budulcowy posłużyć mogą inspiracje. Taka kreatywność na żądanie :) Ktoś może powiedzieć, że wszystko już zostało wymyślone i w ogóle. Jest to NIEPRAWDA. Czasem owszem potrzeba trochę więcej czasu, by wpaść na jakiś pomysł, ale koniec końców zawsze nam się to uda. Gdy jesteśmy przy kwestii pomysłów nie wolno zapominać, że każdy pomysł jest dobry, a im jest ich więcej, tym łatwiej nam potem coś wybrać. A jak to działa w praktyce? Proszę zobaczyć na powyższy wstęp. Nie wiedziałem co mam w nim napisać, więc... o tym napisałem. 

W okolicach Skarżyska po raz ostatni byliśmy jeszcze wiosną. Przyszedł więc czas najwyższy, by powrócić w tereny, po których naprawdę lubimy wędrować, zwłaszcza odwiedzając przy okazji tutejsze kamieniołomy. Te darzę szczególną sympatią. Tym razem na pierwszy ogień poszedł tonący w krwistych odcieniach czerwieni i tonach błota Kopulak.

Foto: Raku

Ostrożne skradanie się do ściany kamieniołomu, w blasku porannych promieni Słońca, przyniosło ze sobą masę wrażeń. Niestety praca w zakładzie trwała wre, co uniemożliwiło nam dotarcie na dno wyrobiska. Ale z góry widoki też niczego sobie.

Przez leśne ostępy, no i krótki odcinek asfaltu, wgramoliliśmy się na zbocze Żarnowej Góry, gdzie prędko hycnęliśmy na szlak zielony.

Znacznie ułatwił nam dalszą drogę i częściowo pomógł w dostaniu się na Zuzalankę. Pozwolił także znaleźć kilka kozaków, a nawet niewielkiego borowika.

Stamtąd już prościutko i bez większych komplikacji dostaliśmy się do pierwszej z grupy skałek, tzn. Cygańskiej Kapy. Jest to ciągnący się blisko 80-metrów próg skalny zbudowany z piaskowców dolnotriasowych. Wykształciło się w nim kilka niewielkich nisz, a także imponujący nawis skalny, nazywany przez mieszkańców "kapą".

Foto: Statyw

Z jednego pomnika przyrody prędko udaliśmy się do kolejnego. Wbrew obawom nie pojawiły się problemy z dotarciem do celu, a to wszystko za sprawą sprytnego drogowskazu.

Na miejscu przyszedł czas na chwilkę przerwy. Tuż po niej ostro zabraliśmy się za penetrowanie terenu. Prócz form typowych dla tych okolic, tzn. okapów skalnych, pojawiały się także platformy oraz tzw. stoły skalne.

Na tym zdjęciu widać ciekawy zapis przeszłości geologicznej tego miejsca. W związku z tym, że w tutejszym krajobrazie dominują niewielkie wzgórza o jeszcze mniejszym nachyleniu, powyższe bloki piaskowców pod wpływem czasu, a także wielu czynników klimatycznych i geologicznych, "przesunęły" się w dół stoku.

Uważając, by nie wpaść w jedną z wielu porozwieszanych między okolicznymi drzewami pajęczyn, wędrowaliśmy w kierunku kolejnej, największej grupy skałek.

Krzyżak ogrodowy

W szczelinie

Widok ogólny na skałki

Foto: Raku

Foto: Raku

Następnie po szybkiej wizycie na pobliskim wzgórzu, gdzie znajdował się ostatni z zespołu skałek, skierowaliśmy się w stronę Węglowa.

Dawniej w wiosce tętniło życie. Jej mieszkańcy trudnili się "kurzeniem" węgla. Tworzono stosy, nazywane mielerzami, które były dookoła dokładnie obsypywane ziemią, tudzież darnią. W nich właśnie "wypalano" węgiel drzewny. Co za tym idzie, zwiększał się popyt na potrzebny do tego materiał. Karczowano okoliczne lasy. Tereny te prędko przekształcano na pola uprawne, a także na budowę osady z prawdziwego zdarzenia. Swój wielki bum Węglów przeżyło w okresie, gdy prężnie rozwijało się okoliczne hutnictwo. Obecnie mieszka tu ok. 250 osób.

Foto: Raku

Przez łąki i pola pełne pszczelich rojów, w towarzystwie nieustającego szczekania psów, powoli zbliżaliśmy się do zabudowań Wąchocka.

By zdążyć na autobus komunikacji zastępczej, przyspieszyliśmy kroku. Zrezygnowaliśmy również z przejścia całą długością wąwozu Racław, na rzecz szybkiego rzutu oka na jego majestatyczne wrota, otoczone z obu stron trawiastymi zboczami.

Nasze wyrzeczenia i pędzenie na złamanie karku nie wystarczyło. Wszelkie starania zostały zaprzepaszczone przez... starszego Pana, który chcąc służyć nam pomocną radą, gdy my spytaliśmy się o przystanek komunikacji zastępczej wskazał owszem przystanek, ale dla busów. I tak na naszych oczach odjechał nam transport do Kielc. No cóż. Zostało nam czekać prawie trzy godziny. W tym czasie oprócz krótkiego spacerku w stronę stacji, zajęliśmy się szukaniem właściwego przystanku. Gdy przyszła wreszcie godzina przyjazdu zbawiennego autokaru, pełni obaw i niepewności, staliśmy we dwójkę przy starym betonowym słupie. Ów słup, a nie zadaszona wiatka z ławką w środku, najwyraźniej bardziej spodobała się twórcą tej lokalizacji. 

Ruiny Pałacu Schoenbergów w Wąchocku