Wycieczka nr 62: KU NIEZNANEMU

4.02.2020

Skład: Makumba, Locht, Raku i Ja

Szwarszowice - Kosowice - Broniszowice - Dolina Jarugi - Okopanki - Czerwona Góra -
Stryczowice - Momina - Kosowice - Szwarszowice, ok. 19 km

Każdej minuty z nieba spadają setki kropli. Wyłapują je liście, chłonie ziemia, mieszają się z potem naszych ciał, gotowych do starcia z szalejącą ulewą. Nurt rzeki sprowadza nas na odludzie. Leśne poszycie jest tu gęste, nieprzyjazne. Rzadko ktoś zapuszcza się w te strony, a brak ścieżek zdaje się tylko to potwierdzać. Przesiąknięci otrząsamy mokre krzaki. Rozrywane zielska padają pod uderzeniami maczety Makumby. Musimy tylko pamiętać o unikach  przed ciosami naprężonych gałęzi zupełnie jak w szermierce.

Okolicą rządzą bobry. Leśni inżynierowie opanowali sztukę budowy tam do perfekcji. Materiału budulcowego mają pod dostatkiem. Nawet najgrubsze pnie noszą ślady bobrzych zębów. Ścięte drzewa trafiają do rzeki, gdzie warstwa po warstwie układane są w zaporę. Tym samym wyhamowują tempo przepływu wody, sukcesywnie podnosząc jej poziom, aż do całkowitego przelania. Gdzie normalnie woda sięga kostek, na rozlewiskach potrafi przykryć cię całego. 

Od nadmiaru wciąż przybywającego deszczu rzeki wezbrały. Wściekły nurt porywa, a następnie wypluwa na brzeg wszystko, co zbierze po drodze. Dawne ścieżki przestają istnieć. Znikają pod wzburzoną wodą. Jedynymi przeprawami zostają narzucone w poprzek nurtu żeremia.  

Dla tutejszych bobrów nie ma rzeczy niemożliwych, co widać na przykładzie tej topoli czarnej

A oto dowód na to, że w niektórych miejscach, poziom wody, był o wiele wyższy od nas samych

Idziemy w ślad za rzeką i nawet nie wiem kiedy lądujemy na polach ruchomych piasków. Do obejścia zdradliwej przeszkody wykorzystujemy korzenie olchy. Tworzą plątaninę wystającą ponad powierzchnię grzęzawiska. Tym sposobem docieramy w miejsce, gdzie grunt jest stabilny. Zauważamy otoczaki, mnóstwo otoczaków. Są wszędzie. Musimy być już blisko. 

I rzeczywiście wkrótce przed nami otwiera się wąwóz, pojawiają się omszałe skały. Dostrzegamy na tyle przestronny okap, że decydujemy się tam schronić. Nareszcie mieliśmy dach nad głową! Jednak nie byliśmy jedynymi, którzy odnaleźli tu schronienie. 

Skalne wrota

Po lewej niewielki otwór Schroniska Lisa, a po prawej raz jeszcze Ślubny Schron

Historie dawnych mieszkańców okolicznych przysiółków przenoszą nas do dnia 20 lutego 1864 roku. Ponoć właśnie wtedy pod skalnym sklepieniem jaskini lokalny ks. Kacper Kotowski odprawił mszę. Zagrzewał w duchu patriotyzmu powstańców szykujących się do ataku na Opatów. Przyjęło się, że skałka, z której głoszono kazanie nadal nazywana jest kazalnicą, zaś sama jaskinia Kapą.

Kilkadziesiąt metrów na wschód znajduje się mniejsze schronisko skalne. Według opowieści miało ono posłużyć za schronienie parze nowożeńców ukrywających się przed niosącą śmierć II wojną. Stąd też jego nazwa - Ślubny Schron.

Nadal nie potrafimy przywyknąć do tego, że nic nie leje nam się na głowę. Wyobrażamy sobie młodą parę przeczekującą wraz z nami ulewę. Ciekawe, czy byli równie ubłoceni co my i czy też porcjowali maczetą kiełbasę na kamulcu. 

Ledwo opuszczamy schronienie, a na łeb zwala nam się wichura. Liście drżą niby motyle uwięzione w locie. Nasiąknięta ziemia przestaje przyjmować nowe dostawy wody. W rezultacie rozjeżdżonymi polnymi drogami spływają brunatne strugi chluszczącej wody. Ociekamy deszczem i walczymy z oblepiającym nas błotem. Podeszwa prawego glana Makumby uznaje, że to idealny moment, by się odkleić i sobie odpaść. 

Przystajemy pośrodku pól, by coś zaradzić. W ruch idzie czarna taśma izolacyjna. Parasolem Bartka miota jak demon opętańcem. Sami z trudem utrzymujemy równowagę, ale to i tak nic w porównaniu z Makumbą. Biedny skacze w jednym bucie. Taśmą obklejamy rozdziawioną podeszwę do cholewki. Resztę przewiązujemy ubłoconą sznurówką. Louis Vuitton to to nawet nie jest, ale najważniejsze, że spełnia swoje zadanie: pozwala nadal wędrować. 

Dalsza wędrówka po tak długim odpoczynku nie była już taka przyjemna

A ja chodzę, nie przejmując się ulewą ani spiesząc

Czując jak mi krople deszczu usta pieszczą

Ze złożonym parasolem idę pieszo, o tak 

Ciągle pada...

Prysznic nieprzerwanie cieknie z nieba. Wizja dwóch, czy pięciu następnych godzin spędzonych w deszczu przestaje robić różnicę, w sytuacji gdy nie można zmoknąć jeszcze bardziej. Człowiek obojętnieje. Na dłuższą metę do przywyka do wiecznej wilgoci i taki przesiąknięty do ostatniej suchej nitki sam staje się cząstką ulewy. 

Większość skałek zbudowana jest ze zlepieńców permskich i dolnotriasowych

Rzeka powraca w najmniej spodziewanym momencie i odcina nas od ścieżki. Wije się meandrami wśród piaszczystych wysepek o niepewnym gruncie. Za szeroko na skok, dno niepewne, ale co nam zostaje innego jak nie brnąć przed siebie z nadzieją na powodzenie misji? Garbatko, nadchodzimy!

Zanurzam się w mętnej rzece po łydki, zaraz już po kolana. Woda przelewa mi się do butów. Za moimi plecami dzieją się rzeczy rodem z Wietnamu. Makumba brodzi w rzece z Lochtem na rękach, jakby niósł nie wojenną ofiarę, lecz wybrankę serca pod ołtarz. Przerażony Locht zwiesza mu się na szyi. Licząc, że szalony kumpel przypadkiem nie wypuści go ze swych objęć i oboje nie skąpią się w rzece.  

Wiele zdjęć z wycieczki przypominało bardziej wyprawę do dżungli w Wietnamie, niż wycieczkę przez świętokrzyskie zakątki

Padać przestało. Nazajutrz.